Πολλοί γονείς αναρωτιούνται πώς θα μιλήσουν στο παιδί για μια μεγάλη φυσική καταστροφή, όπως αυτή στη Μιανμάρ, με πολλά θύματα. Οι καταστροφικές εικόνες που βλέπουν τα παιδιά τα γεμίζουν απορίες και οι ενήλικες αναρωτιούνται πώς θα το εξηγήσουν αυτό σε ένα παιδί ώστε να μην τρομάξει.
Η απάντηση δεν βρίσκεται στην απόκρυψη της πραγματικότητας, αλλά στον τρόπο με τον οποίο τη διαχειριζόμαστε. Τα παιδιά περισσότερο τρομάζουν όταν δεν γνωρίζουν κάτι ή όταν ρωτούν χωρίς να παίρνουν απαντήσεις. Η μοναξιά είναι αυτή που τρομάζει και όχι η πληροφορία. Είναι μια γενική αρχή ότι στις ερωτήσεις ενός παιδιού απαντούμε με ειλικρίνεια, ανάλογα με την ηλικία του και τις ανάγκες του πάντα. «Ρώτα με ό,τι θέλεις, είμαι εδώ!» Αυτό είναι που χρειάζεται να ακούσει.
Στην προκειμένη περίπτωση εξηγούμε τι είναι ο σεισμός. Μιλάμε για τη συμπόνια, τη βοήθεια και τη στήριξη που δίνουν οι άνθρωποι στα δύσκολα μεταξύ τους και πόσο αναγκαίο και πολύτιμο είναι αυτό. Απαντούμε στις ερωτήσεις τους και τα εξοπλίζουμε με γνώση και με την καθησυχαστική παρουσία μας.
Επειδή δεν γίνεται να τους αποκρύψουμε την πραγματικότητα, τα μαθαίνουμε να την κατανοούν και να στέκονται με ανθεκτικότητα και συμπόνια μέσα στον κόσμο.
Γ. Δ. , εκπαιδευτικός, ψυχολόγος